23.3.20

Ν.Ε. ΓΛΩΣΣΑ Β' ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ


ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για αμεα

Ορισμός
Άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρούνται εκείνα που έχουν σημαντική δυσκολία μάθησης και προσαρμογής, εξαιτίας σωματικών, διανοητικών, ψυχολογικών, συναισθηματικών και κοινωνικών εμποδίων.

Κοινωνική αντιμετώπιση
Η θέση τους στην κοινωνία καθορίζεται από τις:
- φιλοσοφικές θεωρίες της εποχής
- τις επιστημονικές εξελίξεις
- τις κοινωνικο-οικονομικές δομές
- τις αντιλήψεις και τις στάσεις της κοινωνίας
Ο ΟΗΕ προβλέπει:
- σύνδεση των προβλημάτων των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες με τα ανθρώπινα δικαιώματα
- αναγνώριση της ιδιαιτερότητάς τους, του «δικαιώματος στη διαφορά»
- θέσπιση ειδικής νομοθεσίας
- εξάλειψη κάθε είδους διακρίσεων
- παροχή ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην απασχόληση, στην υγεία, στην πρόνοια
- παροχή της αναγκαίας υποστήριξης για κάθε είδος αναπηρίας
- πλήρη συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, κοινωνικής, οικονομικής και
πολιτιστικής, ανάλογα με τις δυνατότητές τους ή τις ανάγκες τους.

Η πραγματικότητα διαφέρει από τις προσδοκίες. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίζουν:
- την κοινωνική απομόνωση
- την ανεργία
- την κοινωνική αναλγησία
- τον εγκλεισμό σε προσβλητικά για την ανθρώπινη προσωπικότητα ιδρύματα
- την έλλειψη οργανωμένης εκπαίδευσης

Αίτια περιθωριοποίησης των ατόμων με ειδικές ανάγκες

Άτομο – Σύγχρονο πλαίσιο

- Αντίδραση σε καθετί διαφορετικό. Ειδικά στις σύγχρονες κοινωνίες της μαζοποίησης, όπου επικρατεί η ανωνυμία και η χαλάρωση των κοινωνικών δεσμών (μεγαλουπόλεις),
καλλιεργείται η απουσία σεβασμού προς το συνάνθρωπο, πόσο μάλλον στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
- Άμβλυνση κοινωνικής συνείδησης. Κοινωνίες με ηθική χρεοκοπία, θεοποίηση χρήματος, επιδίωξη προσωπικού συμφέροντος και μόνο, απώλεια ευαισθησίας προς τον πλησίον, πόσο μάλλον όταν αυτός βρίσκεται σε δυσχερή θέση.
- Η κυριαρχία του τεχνοκρατικού τρόπου ζωής και η προσκόλληση αποκλειστικά στο ειδικό αντικείμενο μας έχουν μετατρέψει σε γρανάζια της μηχανής δίχως να το αντιληφθούμε, οπότε χωρίς ηθικοπνευματικά εφόδια υποδουλωνόμαστε στο συρμό και αντιμετωπίζουμε ως κατώτερα αυτά τα άτομα.

Οικογένεια – Σχολείο
- Απουσία κατάλληλης ανθρωπιστικής παιδείας από την οικογένεια και το σχολείο. Συγκεκριμένα, η ίδια η οικογένεια πρώτη από όλους μεταφέρει προκαταλήψεις και ταμπού στα νεότερα μέλη της και τα παγιδεύει συστηματικά σε στερεότυπα για τα άτομα αυτά.
- Το σχολείο, από την άλλη πλευρά, επιμένει στη μετάδοση στείρων γνώσεων, μετατρέπεται σε εκκολαπτήριο - ιδίως το λύκειο - αυριανών παραγωγικών μονάδων και τεχνοκρατών, χωρίς να γαλουχεί τα παιδιά με ανθρωπιστικές αξίες.

ΜΜΕ
- Τα ΜΜΕ προβάλλουν αυτά τα άτομα ως πρόσωπα που χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι ανίκανα να κάνουν οτιδήποτε αξιόλογο. Λίγες είναι οι διαφημιστικές προσπάθειες π. χ. παραολυμπιακοί αγώνες.
- Επίσης, μέσα από διάφορα σίριαλ ενσταλάζετε στους πολίτες η αντίληψη ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Κράτος
- Το κράτος ενδιαφέρεται κυρίως για την οικονομική πολιτική και την καλή πορεία των
οικονομικών δεικτών και όχι για την κοινωνική πολιτική και την κρατική πρόνοια.

Γιατί η περιθωριοποίηση αυτών των ατόμων δηλώνει χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο;
- Το φαινόμενο της περιθωριοποίησης ατόμων με ειδικές ανάγκες πρέπει να καταγγελθεί γιατί συνεπάγεται έλλειψη ανθρωπισμού και ευαισθησίας από την κοινωνία, απουσία εξευγενισμού της Ψυχής, μειωμένο ήθος και τελικά έλλειψη αλληλεγγύης και κοινωνικής συνείδησης, στοιχεία που αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
- Υπό αυτές τις συνθήκες τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορεί να έχουν συμπλέγματα
κατωτερότητας, ανασφάλεια και άγχος, στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία με χαμηλό επίπεδο. Την ίδια στιγμή, τα άτομα αυτά είναι δυνατόν να εκδηλώσουν ακόμη κι επιθετικότητα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι μια τέτοια κοινωνία που δε μεριμνά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι αναξιοκρατική και επομένως μη δημοκρατική και μη πολιτισμένη. Ο δείκτης άλλωστε της κουλτούρας ενός λαού σχετίζεται άμεσα με τη στάση των πολιτών και της πολιτείας απέναντι σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.

Μέτρα για την ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην κοινωνία και στην παραγωγή

Άτομο
* Να αποβάλουμε κάθε προκατάληψη για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, να κατανοούμε τα προβλήματά τους και να είμαστε αρωγοί τους κάθε φορά που παρίσταται ανάγκη. Ακόμη, να τους παραχωρούμε προτεραιότητα σε χώρους εξυπηρέτησης του κοινού και η συμπεριφορά μας αυτή να είναι ανυπόκριτη.
Αποτέλεσμα εικόνας για αμεα* Να αγκαλιάζουμε με αγάπη τις πρωτοβουλίες τους, να τους συμπαραστεκόμαστε και να ενθαρρύνουμε τις δραστηριότητές τους ώστε με τον τρόπο αυτό να τονώνεται η ψυχολογία τους και να αποκτούν αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Με τη συμπαράσταση και την κατανόησή μας τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν εύκολα να μεταβληθούν σε άτομα με ειδικές ικανότητες.
* Να διοργανώνουμε μαζί τους διάφορες εκδηλώσεις, ώστε να τους δίνουμε την ευκαιρία, με ίσους όρους, να εκδηλώνουν την ικανότητά τους και να αποκαλύπτουν το ταλέντο τους.
* Να αναπτύσσουμε ανυπόκριτες φιλικές και κοινωνικές σχέσεις μαζί τους, χωρίς αυτό να θεωρείται ως στάση ζωής που υπαγορεύεται από οίκτο, εξαιτίας του προβλήματός τους, αλλά γιατί το αξίζουν και το δικαιούνται. Με τη στάση μας αυτή θα αποφευχθεί ο κοινωνικός τους αποκλεισμός. Αυτή, εξάλλου, η συμπεριφορά φανερώνει και τον ανθρωπιστικό μας πολιτισμό.
* Να δημιουργηθούν ομάδες εθελοντών για βοήθεια και συμπαράσταση στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
* Στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί να είναι φιλικοί απέναντί τους, να δείχνουν κατανόηση, να είναι εφοδιασμένοι με υπομονή και επιμονή και να διευκολύνουν την ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον.
* Οι γονείς να καλλιεργούν στα παιδιά τους -από τη μικρή τους ηλικία- το σεβασμό, την κατανόηση και την αλληλεγγύη προς τα άτομα αυτά. Να τους εμφυσήσουν την άποψη ότι «είμαστε άνθρωποι, όταν γινόμαστε συνάνθρωποι».

Πολιτεία – Κράτος

* Να καταστρώνει προγράμματα ομαλής ένταξής τους στην κοινωνία και αποδοχής τους από το σκληρό κόσμο που ζούμε.
* Να παρέχει τα αναγκαία μέσα και να χορηγεί τον αναγκαίο εξοπλισμό, ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Επίσης, να τους παρέχει δωρεάν τα μέσα εξυπηρέτησής τους, ή, αν αυτό δεν είναι δυνατό, τουλάχιστον να χρηματοδοτεί την αγορά τους.
* Να τους παρέχει τη δυνατότητα για ατομική δημιουργία ή για ομαδικές εκδηλώσεις. Να δημιουργεί ειδικούς χώρους άθλησης, με τον κατάλληλο εξοπλισμό και το κατάλληλα εξειδικευμένο προσωπικό.
* Κοινωνική πρόνοια: Να τους εξασφαλίζει πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και, αν υπάρχει ανάγκη, να ιδρύει ειδικούς «οίκους», στους οποίους θα εξυπηρετούνται τα άτομα αυτά. Επίσης, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί να αναλάβουν την παρακολούθηση των ίδιων των ατόμων αλλά και την καθοδήγηση των οικογενειών τους.
* Να μεριμνά ιδιαίτερα για την ομαλή ένταξη των νέων με ειδικές ανάγκες στο σχολικό περιβάλλον. Ακόμη, να επισπεύδεται η διαδικασία εξέτασής τους, ώστε να προσφέρεται η κατάλληλη εκπαιδευτική στήριξη από τα Κέντρα Διάγνωσης και Υποστήριξης (Κ.Δ.Α.Υ.) του Υπουργείου Παιδείας.
* Στον τομέα εργασίας: Να καταρτίζει προγράμματα επαγγελματικής αποκατάστασης, να θεσπίσει περισσότερες θέσεις εργασίας στο δημόσιο για τα άτομα αυτά και να δοθούν κίνητρα για περισσότερες προσλήψεις και στον ιδιωτικό τομέα.
* Να επεκταθεί η υποδομή για την εξυπηρέτησή τους σε όλα τα μέσα μεταφοράς, σε οδούς και κτίρια δημόσιων υπηρεσιών, ώστε να διευκολυνθεί η πρόσβασή τους σε αυτά.
* Τέλος, η Πολιτεία να αγκαλιάσει με στοργή τα άτομα αυτά, να είναι απλόχερη σε χρηματοδοτήσεις και να εκλάβει ως πρωταρχικό της χρέος τη συμπαράστασή της προς τους συνανθρώπους μας που έχουν ειδικές ανάγκες. Εξάλλου, με τον τρόπο αυτό θα αποδείξει και τον πολιτικό της πολιτισμό.

Συνέπειες της κοινωνικής ένταξης των ατόμων με ειδικές ανάγκες
1. Ενίσχυση της αυτοπεποίθησης των ατόμων και απαλλαγή από αισθήματα κατωτερότητας.
2. Απαλλαγή από φοβίες, εντονότερη δραστηριοποίηση και δημιουργική διάθεση.
3. Τόνωση της αισιοδοξίας, απομάκρυνση από το περιθώριο.
4. Βοήθεια να ξεπεράσουν ψυχολογικά την αναπηρία τους, αποδεικνύοντας τη χρησιμότητα για τον εαυτό τους και για τους άλλους.
5. Ανάπτυξη αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανόησης, προϋπόθεση για καλύτερη κοινωνική συνοχή.
6. Ελάφρυνση της οικογένειας από το ψυχολογικό, κοινωνικό και οικονομικό βάρος.



Ο όρος «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες»


Γράφει ο Παναγιώτης Μπαρμπαγιάννης*
«Κατά την άποψή μας, η κοινωνία είναι αυτή που καθιστά ανάπηρους τους ανθρώπους με σωματικές βλάβες. Η αναπηρία επιβάλλεται επιπρόσθετα από τις βλάβες μας με τρόπο τέτοιο που απομονωνόμαστε χωρίς λόγο και αποκλειόμαστε από την πλήρη συμμετοχή μας στην κοινωνία», δημοσιεύτηκε στις Θεμελιώδεις αρχές της αναπηρίας από την Ένωση Αναπήρων κατά του Ρατσισμού (UPIAS) το 1976.

40 χρόνια μετά και πολλά έχουν αλλάξει. Ή όχι;
\
Σε ένα κόσμο όπου ο όρος «ειδικές ανάγκες» συνεχίζει να χρησιμοποιείται ανεμπόδιστα, φαίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κατανοήσουν δύο βασικούς πυλώνες μίας κοινωνίας με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Κατά πρώτον, ο όρος ειδικές ανάγκες δηλώνει μία ανεπάρκεια της πολιτείας για δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας και διευκολύνει τις κοινωνικές παραβιάσεις που λαμβάνουν χώρα καθημερινά τριγύρω μας.

Σε ένα δεύτερο πλάνο, οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία, αντικατέστησαν αυτοβούλως τον παρωχημένο όρο «ειδικές ανάγκες» με τον όρο «ανάπηροι/ανάπηρες». Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι υπάρχουν άνθρωποι που εντελώς συνειδητά αρνούνται τον αυτοπροσδιορισμό μίας ομάδας ανθρώπων, αγνοώντας επί της ουσίας το δικαίωμα για μία ταυτότητα προσδιορισμού.

Ζώντας σε ένα περιβάλλον όπου η επικράτηση διάφορων μοντέλων για την αναπηρία αλλάζει συνεχώς, η γέννηση ενός νέου σίγουρα μπορεί να προβληματίσει αλλά και να δυσκολέψει στη συνειδητή κι ασυνείδητη κατανόηση του. Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας λοιπόν, αν και έχει τις ρίζες του πολύ παλιά τοποθετημένες, έχει έρθει στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, κυρίως χάρη σε ακτιβιστικές οργανώσεις και άτομα.

Με άλλα λόγια, το κοινωνικό μοντέλο κατανόησης της αναπηρίας δε θεωρεί την αναπηρία ένα από τα ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά αλλά ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Προσπαθεί να μετατοπίσει την εστίαση από τους λειτουργικούς περιορισμούς του ατόμου στα προβλήματα που προκαλούνται από το ‘περιβάλλον’. Εστιάζει στα διάφορα οικονομικά, περιβαλλοντικά και πολιτιστικά εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εκείνοι που θεωρούνται από τους άλλους ότι έχουν κάποιας μορφής ‘βλάβη’ - είτε σωματική, είτε αισθητηριακή, είτε πνευματική.

«Και η αλήθεια είναι ότι αυτά είναι δεδομένα του εξωτερικού», θα πουν πολλοί.

Αποτέλεσμα εικόνας για αμεα«Η προσκόλληση σε λέξεις, δεν βοηθά».

Η λεκτική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι ένας από τους πολλούς τρόπους αλληλεπίδρασης, συνεννόησης και ζώσης. Η σωστή χρήση της γλώσσας, λοιπόν, αποτελεί ένα περαιτέρω βήμα προς την ισότιμη επικοινωνία που χαρακτηρίζεται από σεβασμό προς τα χαρακτηριστικά και τον αυτοπροσδιορισμό του εκάστοτε προσώπου.

Το μεγαλύτερο θέμα, όμως, είναι ότι αυτοί οι πολλοί είναι επαγγελματίες θεραπευτές ή και γονείς. Βλέπουμε πολλά κέντρα ημέρας ή και συλλόγους γονέων και κηδεμόνων που ακολουθούν ένα μοτίβο σκέψης που θέλει του ανάπηρους ενήλικες να παραμένουν για πάντα παιδιά. Κατασκευές Χριστουγεννιάτικες που προωθούνται ως δημιουργήματα των «παιδιών», γιορτές για εθνικές εορτές που συμμετέχουν μόνο τα «λειτουργικά παιδιά» αλλά και προγράμματα που στην ηλικία των 40 ετών στοχεύουν στη γνωστική ανάπτυξη (γράμματα και αριθμοί) και όχι σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής, είναι μερικά από τα παραδείγματα μίας πεπερασμένης σκέψης.

Τι γίνεται όμως στα ελληνικά δεδομένα με τον όρο ειδικές ανάγκες; Ή ειδικές ικανότητες;

Ο νόμος 2817 του 2000 έρχεται ως απάντηση (17 χρόνια μετά, σήμερα) και λέει ότι το «ειδικές ανάγκες» πλέον αντικαθίσταται από το «άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» όταν γίνεται αναφορά σε άτομα που συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Με το νόμο 3699 του 2008 δε, η ειδική αγωγή μετατρέπεται σε «Ειδική αγωγή και Εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες».

Κατανοητό γίνεται, λοιπόν, ότι η χρήση των όρων που αντιτίθενται στους νόμους, σίγουρα δεν θα έπρεπε να συμβαίνει – ιδιαίτερα από ανθρώπους που μετέχουν ενεργά στην εκπαιδευτική ή θεραπευτική διαδικασία.

Κι όλο αναρωτιέμαι εάν συνθήκες που τοποθετούν ενήλικους ανθρώπους ως παιδιά, κέντρα ημέρας ως σχολεία αλλά και τις βλάβες ως αναπηρία ή ειδική ανάγκη έχουν χώρο ανάμεσα μας.

Η αναπηρία όπως είπε και ο Townsend το 1981 είναι μια κατηγορία «σύνθετη, μεταβλητή, απρόβλεπτη, καθιερωμένη, που δεν μπορεί να μειωθεί σε έναν απλό ορισμό ταυτότητας, ή να προσεγγιστεί με ένα συγκεκριμένο μοντέλο ή ένα συμπαγές πολιτικό πρόγραμμα». 



16/10/2015 
Οι φράσεις αυτές αποτελούν την απόλυτη πράξη στρουθοκαμηλισμού. Ένας τρόπος για να «χρυσώσει» κανείς το χάπι στους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες ή και στα ίδια τα άτομα. Κάπου μέσα σε αυτή την αστική ευγένεια και τον πολιτικά ορθό λόγο χάσαμε όλοι την ουσία των πραγμάτων.
Κατερίνα Νανοπούλου


Τις προάλλες και ενώ βρισκόμουν σε ένα κατάστημα, πέρασε από μπροστά μου ένα παιδί σε ειδικό αμαξίδιο μαζί με τους γονείς του. Με το που πέρασε και χάθηκε από μπροστά μου, άκουσα μία κυρία που βρισκόταν ακριβώς πίσω μου να λέει στην φίλη της: «Αχ, το καημένο. Είναι παιδί με ειδικές ανάγκες» και την φίλη της να γυρνάει έντρομη και να της λέει με έμφαση «ειδικές δυνατότητες, Μαρία!».

Αποτέλεσμα εικόνας για αμεαΚαταλαβαίνω ότι η κυρία αυτή ένιωσε την ανάγκη να διορθώσει την φίλη της, Μαρία, επειδή θεωρούσε ότι αυτός είναι ένας πιο ευγενικός και κομψός τρόπος για να αναφερθεί κανείς σε ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Κατανοώ ότι μπορεί να ένιωσε άβολα ή αμήχανα και να σκέφτηκε ότι αυτός ο χαρακτηρισμός αρμόζει περισσότερο σε κάποιον που έχει ειδικές ανάγκες.

Ναι, ειδικές ανάγκες και θα επιμείνω σε αυτό. Θυμάμαι έντονα μία εποχή, λίγα χρόνια πριν που ήταν σχεδόν αγένεια να πεις την φράση «ειδικές ανάγκες» και είχε αντικατασταθεί από το «ειδικές ικανότητες» ή «ειδικές δεξιότητες».

Οι φράσεις αυτές αποτελούν την απόλυτη πράξη στρουθοκαμηλισμού. Ένας τρόπος για να «χρυσώσει» κανείς το χάπι στους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες ή και στα ίδια τα άτομα. Κάπου μέσα σε αυτή την αστική ευγένεια και τον πολιτικά ορθό λόγο χάσαμε όλοι την ουσία των πραγμάτων.

Κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλει να ακούσει ότι είναι ξεχωριστός ή ιδιαίτερος. Ούτε κάποιος άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, ούτε και η οικογένειά τους. Αυτό που θέλει περισσότερο από όλα είναι να μην διαφέρει καθόλου από όλους τους υπόλοιπους, να μην ξεχωρίζει με κανέναν τρόπο. Αυτό σημαίνει να μπορεί να κάνει όλα όσα μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι. Να μπορεί να κινείται στον δρόμο, χωρίς να του βάζει κανείς εμπόδια, να πηγαίνει σχολείο και να σπουδάζει. Να έχει ίδια δικαιώματα στην εκπαίδευση και στην δημόσια υγεία. Να μπορεί να χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να μπορεί να πηγαίνει στο θέατρο ή σινεμά, να επισκέπτεται μουσεία και εκθεσιακούς χώρους και να μπορεί να πάει στην παραλία. Δηλαδή, πράγματα που κάνουμε όλοι μας.

Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει σε άτομα με ειδικές ανάγκες να κάνουν τα παραπάνω, αλλά η πραγματικότητα είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση.

Ας σταματήσουμε να αποκαλούμε τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, «άτομα με ειδικές
Η πραγματικότητα είναι ότι κωφοί χρειάζονται διερμηνέα για να πηγαίνουν στο νοσοκομείο, όταν δεν μπορεί να τους συνοδεύσει κάποιος ακούων. Διερμηνέα για να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις και μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Τα άτομα με κινητικά προβλήματα, χρειάζονται να μένουν ανοιχτές οι θέσεις αναπήρων. Θέλουν να πουν το «ναι» οι άνθρωποι ώστε να μπουν ράμπες στις παραλίες για να μπορούν να μπαίνουν στην θάλασσα με το αναπηρικό αμαξίδιο. Παρένθεση: πάω στοίχημα ότι πολλοί από εκείνοι που ζήτησαν να αφαιρεθεί η ράμπα στην παραλία της Νέας Μάκρης είναι αυτοί που αποκαλούν τους ανθρώπους αυτούς ως «άτομα με ειδικές ικανότητες». Κλείνει η παρένθεση. Οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης θέλουν να μπορούν να περπατήσουν με το μπαστούνι τους στο πεζοδρόμιο χωρίς να πέφτουν πάνω σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δέντρα και να μπορούν να μπουν παντού με τον σκύλο-οδηγό που έχουν.

Από το 2000 η Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής, έχει θεσμοθετήσει τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεταξύ των σημαντικότερων διατάξεων του Χάρτη ήταν και αυτές που αφορούσαν άμεσα, τα ΑΜΕΑ και επικεντρώνονταν στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την απαγόρευση διακρίσεων και την ένταξή τους και συμμετοχή στον κοινοτικό βίο.

Ο καθένας από τους παραπάνω ανθρώπους θα προτιμούσε χίλιες φορές να τον αποκαλέσουν «άτομο με ειδικές ανάγκες» και τίποτε άλλο αν μπορούσε να έχει όλα τα παραπάνω. Ίσως με αυτόν τον τρόπο θα δείχναμε ως κοινωνία ότι πραγματικά αναγνωρίζουμε τη διαφορετικότητά τους και τις ανάγκες τους και θα είχαμε ως στόχο όχι να τους παρηγορήσουμε, αλλά να δώσουμε πραγματικές λύσεις στις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.

Ίσως, έτσι, θα μπορέσουμε να τους δώσουμε την ευκαιρία, καλύπτοντας τις ανάγκες τους, παρέχοντάς τους όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα, την εκπαίδευση, την κίνηση στην πόλη, τον πολιτισμό, την υγεία, να αναδείξουν τις πραγματικές μοναδικές τους δεξιότητες.

2 σχόλια:

  1. Χρειάζεστε 2% γρήγορο και γνήσιο δάνειο για να κάνετε επιχειρήσεις, να αγοράσετε σπίτι και να πληρώσετε ιατρικά έξοδα επικοινωνήστε με το selsumat@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δίνουμε 2% αξιόπιστο και νόμιμο, δάνειο αυτοκινήτου, κατοικίας και επιχείρησης
    επικοινωνήστε με το selsumat@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή