ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΕΙΘΟΥΣ

1. Αφού διαβάσετε τα αποσπάσματα που ακολουθούν, να σημειώσετε τον τρόπο ή
τους τρόπους πειθούς που μετέρχεται ο συγγραφέας σε κάθε περίπτωση (λογική,
συναίσθημα, ήθος πομπού, αυθεντία, επίθεση στον αντίπαλο):

Α. Ο θόρυβος θεωρείται ένας ακόμα βλαπτικός παράγοντας υγείας του σύγχρονου
ανθρώπου. Ιδιαίτερα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές προκαλεί αποδεδειγμένα
διαταραχή της ψυχικής υγείας και έχει συνδεθεί με παθήσεις στο ακουστικό σύστημα.
Κυρίως επιδρά στην ομαλή ψυχική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών.
Β. Ο άνθρωπος σήμερα, ή καλύτερα η ύπαρξη του ανθρώπου, έχει διχοτομηθεί, έχει
σχιστεί στα δύο, και ανάμεσα σε αυτά τα διχοτομημένα της ύπαρξης του χαίνει ένα
χάος, που βρίσκεται ανάμεσα στην εξωτερικά αναπτυγμένη τελειότητα και την
εσωτερική αδυναμία και πτώχευση του ανθρώπου. Από το χάσμα αυτό ανεβαίνει ο
φόβος, το άγχος και η αγωνία, που επισκιάζουν κατά αινιγματώδη τρόπο τον κόσμο των
χιλίων ασφαλειών.
Γ. Ο Περικλής δίδασκε στους Αθηναίους ότι η ελευθερία είναι το θεμέλιο της ευτυχίας,
σπεύδοντας να συμπληρώσει ότι της ελευθερίας θεμέλιο είναι η ευψυχία.
Δ. Είναι πράγματι πολύ λίγοι εκείνοι που νοιάζονται, και θεωρητικά και έμπρακτα, για την
τύχη της χώρας τους, για την ανάπτυξη της δημοκρατίας, για την προάσπιση των
ελευθεριών των πολιτών, για την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου,
γενικότερα για τη μοίρα της ανθρωπότητας και τα μεγάλα προβλήματα που
αντιμετωπίζει, όπως είναι ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών, η εκμετάλλευση των
αδυνάτων, η πείνα και η αθλιότητα, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η έξαρση της
βίας. Έχει χαθεί ο καθένας στον εαυτό του και στα προβλήματα του και, έχοντας
αναγάγει σε υπέρτατη επιδίωξη την αποφυγή κάθε ενόχλησης, δεν μπορεί να δει πού
τον οδηγεί ο δρόμος που ακολουθεί και ούτε άλλωστε τον ενδιαφέρει. Η ανευθυνότητα
δεν έχει προηγούμενο.
Ε. Ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος, όχι μόνο στοχάζεται για τον εαυτό του και τους
άλλους, μα και κάτι περισσότερο: δρα για τους άλλους. Όσο σοφός, όσο «ευλογημένος»
κι αν είναι, άμα παραμένει αδρανής, καταντά άχρηστος. Για τους απλούς πολίτες, έλεγε
θαυμάσια ο Θουκυδίδης: «Εκείνους που απέχουν απ' τις υποθέσεις της πολιτείας, δεν
τους θεωρούμε φιλήσυχους, αλλ' άχρηστους». Όταν λοιπόν οι απλοί πολίτες που
απέχουν απ' το χρέος τους είναι «αχρείοι», τι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, οι
«οδηγοί», που αδρανούν; Σ' αυτούς προπάντων εφαρμόζεται το περιλάλητο του
Λάιμπνιτς: «Ό, τι δε δρα, δεν υπάρχει».
ΣΤ. Ως δημοσιογράφος, για να εκτελώ ορθά και εποικοδομητικά το έργο μου, είχα πάντοτε
ένα γνώμονα, μια αρχή: την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Ζ. Ο πνευματικός άνθρωπος που δέχεται το ρόλο του ουραγού της αγέλης, που
παραδέχεται «να περιαχθεί» σε κατάσταση ανδρεικέλου, που απαρνιέται το
σπουδαιότερο και ευγενικότερο μέρος της αποστολής του, παύει να είναι πνευματικός
ηγέτης. Αυτοδικάζεται σε συνεργό και σε ενεργούμενο των βιαστών ή, το πολύ – πολύ,
σε αυτοηδονιζόμενο νάρκισσο…